CUENTA ATRAS

jueves, 30 de septiembre de 2010

VIDEO CAMIÑO SANTIAGO

Posiblemente o dia da PILARICA se presente o video do Camiño.
Creo que iremos andando a San Andres pa agradecer o Santo o bon camiño que fixemos.
Eu xa pedin bola de azucar pa volta.
Preparadevos pa unha innovacion no fondo musical de devandito video.

martes, 28 de septiembre de 2010

A MALLA E A VIDA DA MIÑAXUVENTUDE

Un amanecer precioso, todos aqueles que queiran poñelo como fondo de escritorio estan autorizados, pois non ten copy.




Esta e a famosa palloza unha vivienda aislada pa os frios invernos do "Febreiro"

De planta circular u oval, de entre diez y veinte metros de diámetro. Con paredes de piedra y cubierta por un tejado cónico, formado por tallos de centeno.

Destinada en parte a vivienda y en parte a cuadra para el ganado vacuno. Su estructura era ideal para resistir los crudos inviernos.

Su origen es prerromano, presumiblemente celta. La pallozas tienen similitudes con las casas redondas de la Edad del Hierro de Gran Bretaña o con las edificaciones de la cultura castreña. Como nota anecdótica cabe indicar que el poblado de Astérix, el galo, está compuesto, en parte, por pallozas.

El nombre de palloza es en realidad una deformación del término gallego "pallaza", recogido por primera vez a fines del siglo XIX por etnógrafos como el alemán Fritz Krüger, refiriéndose al material con que se realizaba la techumbre de la edificación. La denominación tradicional de estas construcciones es en realidad casa de teito o casa de teitu

A MALLA



Aqui presento os utiles de unha malla, a saber a MALLADORA, A LIMPADORA e muy importante o motor. Esta tres cousas iban por separado e eu acordo cando se iban cambiando de unha eira para outra. O que acababa de mallar levaba unha cousa e o que iba mallar as outras, sempre cada un co as suas vacas. Todo iso pasou a integrarse en un solo aparello e ainda pa mallor comodidade, tirado por un tractor. Logo xa veu a que sega e malla o tempo. E agora xa nin se sementa o trigo. ¿Donde iremos parar?.

Bueno pois xa teño 8 seguidores e faime moi feliz, contar con Goretti (espero que Angel tamen) e con Lucia (o apoio de Rafa xa sei que e incondicional). Gracias a eles e os que estan xa de vello.
ESTOU ESPERANDO AS REFLEXIONS DO CAMIÑO DOS QUE QUEIRAN EDITALAS.

domingo, 19 de septiembre de 2010

REFLEXION DO CAMIÑO SEGUN RODRI


O meu Camiño foi unha experiencia fantastica, eu xa non queria facer moito caso o que me decia a xente, sobre esto ou o outro, a miña idea sempre foi a de vivir a miña experiencia a miña maneira e en convivencia cos que me acompañaron. E de verdade que acertei na miña idea e nos acompañantes.
O Camiño dividiriao en tres partes, a saber: FISICO- HUMANO-ESPIRITUAL.

FISICO.- Fisicamente planteabase un reto o que non estaba acostumbrado, si fixera 25, 30 ou mais km en unha xornada, pero nunca puidera facer seis xornadas seguidas con esas distancias. Non me planteou ningun problema. Un pouco as rodillas cando forzaba baixando. A recuperacion muy rapida, no que comer e parar a tomar cafe axudaba moito.
Quizas poidera facer esta distancia en menos etapas, pero non se trataba de eso. Repito que eu tiña unha idea do que queria facer e asi foi.

HUMANO.- En este aspecto os acompañantes cos que iva, do mellor. Agradecer que sempre houbera conversacion sin tocar os temas do traballo e os cartos. Pa min eso e un alivio. Que en cada monento que se decidia parar, andar, beber, comer ou calquer otra cousa o consenso fose total o momento. Resumindo a compañia sobresaliente.
Respecto a xente que te encontras por o camiño toda muy solidaria, en armonia, colaboradora e con un alto respeto para os demais. O de levar o can na silla do bebé pasou de en un principio facerme gracia a que non tiña gracia nin sentido, pero bueno eso son actitudes de cada quen ante a vida, e non son eu quen de decir o que esta ben e o que esta mal.
Un dos momentos mas emotivos foi cando encontrei unha camara de fotos dixital, e eu buscando o seu dono por as fotos que tiña dentro. Logo de uns 30 minutos aparece o seu dono e o abrazo que me da ademais das lagrimas de alegria dun home ainda me fan emocionar agora. Tame agradecer a xente que cando te via parado preocupabase por ti se estabas ben, e animabante a seguir.
ESPIRITUAL.- Aqui foi donde me encontrei co a mallor cantidad de cousas que eu non tiña programadas nin previstas. Non pensaba eu nun principio ir a misa todos os dias, pero segun foron pasando as etapas cada vez sentia mais necesidade de acudir a Misa, co a gran curiosidade de haber que nos iba decir o Cura de esa Paroquia. A misa de Triacastela consigue que o Cura se convirta no meu idolo, e sintome tan participe de esa celebracion que non poido menos que Comulgar, eso debese a que por fin un Cura ve as cousas como as vemos os demais. O silencio do camiño, es decir a xente non vai facendo festa, tamen da que pensar sobre o respecto muto entre os peregrinos,e os motivos personales por os que cada un o fai. Esto sirve pa que cada un poida ir, sequere, pensando nas suas cousas.
Co paso das etapas e vendo os peregrinos daste cuenta de que todos necesitamos alguen a quen querer, alguen a quen dar as gracias por as cousas boas que nos pasan e alguen a quen pedir axuda cando estamos en apretos.
A misa en Santiago xa supon un punto aparte, non concebia facer o Camiño sin acudir a dita Misa. Aqui volvin a comulgar porque entendo que esta comunion no aspecto espiritual e a cumbre do camiño. Ver que existen tantas colas , para pasar por a Porta Santa, abrazar o Apostol e acudir a misa, fixome pensar que ainda que todo non fose cuestion de Fe, a xente no seu interior ten algo que lle crea unha necesidade, por lo menos basica de creer en algo.
Bueno nada mais que agradecer a Mª Teresa, Hermi, Lucia e Angeles o bon camiño que me deron, e a preocupacion que sempre tuberon de que eu tomase todos os cafes que necesitase.

Un abrazo muy forte pa elas Rodri

REFLEXION DO CAMIÑO SEGUN ANGELES


Estou orgullosa de haber feito o Camiño de Santiago. Da miña maneira de facelo, e dos compañeiros, tanto dos que levei coma dos que atopei alí.
Non considero menos importante o meu logro por haber empezado no Cebreiro que o de outro que empece en Leon, Burgos, ou Roncesvalles. Nin mais importante que o que empece en Sarria facendo os 100 km de rigor, en Neda, en Ferrol ou donde sexa. Nin por facelo en 7 xornadas, cando outros o fan en seis, cinco, tres ou vinte.
Se o realmente importante e o Camiño, cada un debe vivilo a sua maneira, e co as suas motivacios e todas son respetables.
Ultimamente, parece que o Camiño de Santiago tende a ser unha pista de atletismo donde alguns van a probar a sua resistencia e batir o record de km ó dia, eu respeto iso pero non me parece que sexa a verdadeira motivación de un preregrino, creente ou ateo. Eu realmente, non vin ningun de eses atletas por o camiño, o mellor pasou tan rapido que nin puiden decirlle "BO CAMIÑO". En cambio si que vin xente, que ia cada un a sua maneira, o seu paso, uns con mais traballo outros con menos, xente maior e xente muy nova, nacionais e extranxeiros, creentes uns seguro, outros non sei, e outros seguros que non, pero todos respetuosos, solidarios, e alegres pero recollidos, xente muy enferma, xente en bici e asta en patins, xente cos seus fillos e xente co seu can, e cada un vive seu camiño e sente que para el e o mellor.
No meu camiño houbo tempo a todo:
Andar rapido, amodo, falar, rir, chorar, pasar calor e mollarme, mollar os pes nos rios, admirar arboles milenarios, pontes, igrexias, a reflexionar, acordarme dos meus vivos, e rezar por os meus mortos, e tamen ir a misa.
En resumen, non batin ningun record pero xa non ia con esa idea, pero estou tan contenta...
E a mellor compostela non e o papeliño que me deron, senon o que levo por dentro e que non vou olvidar por moitos mais camiños que faga.
¿Que cal e o mellor camiño? ! O meu seguro¡
Faino ti e deseguro o teu sera o mellor para ti.
!!BO CAMIÑO¡¡
Gracias a todos os que me acompañaron.
Angeles

sábado, 18 de septiembre de 2010

REFLEXION SOBRE O CAMIÑO

Pois por peticions, e porque me parece unha boa idea. Imos publicar as reflexions que cada quen sacou do seu propio Camiño. Imos comenzar co que saca en conclusion Angeles. Estas publicacions estan abertas a todos os seguidores ainda que non pertenezcan a PEÑA MARAVILLA. En particular invitar a J. Carlos e familia que fixeron o camiño antes que nos, para que conten a sua propia experiencia. A forma de publicar e sencilla, escribir o que queredes contar e enviar por correo electronico a direccion arido61@gmail.com
Ala todo o mundo mans a obra temos que manter vivo este blog.
Ademais acetanse suxerencias de rutas pa facer algun sabado ou domingo.
Un saludo a tod@s.

jueves, 16 de septiembre de 2010

ABADIA DE SAMOS

MONOGRAFICO ABADIA DE SAMOS
Aqui presento fotos curiosas e muy chulas. Esta foto corresponde a un fresco pintado no Mosteiro. Este e O DIABLO DO MEDIO DIA, que cando estaban intentando mover unha pedra el sentabase encima e non podian movela. E quen ven sendo? Pois e a debilidade da falta de comer a medio dia. Despois de xantar o diaño desaparece.

Aproximadamente en el siglo VI, propiciado por San Martín de Dumio, se asentaron en Samos los primeros religiosos que fundaron este monasterio.

Aquellas comunidades religiosas se regían por Reglas Hispanas como las de San Fructuoso o San Isidoro, pero a partir del Siglo X la regla de San Benito ordenó la vida monástica en este cenobio. Las múltiples donaciones hechas por los reyes y nobles dan testimonio de su observancia, de su influjo social y espiritual dentro y fuera de la comarca.

El renombre de este Monasterio y su situación en el Camino de Santiago lo convirtió en lugar de obligado descanso de los caminantes en su peregrinaje a abrazar al Santo Apóstol.

A partir del siglo XVI la comunidad benedictina de Samos pertenece a la Congregación de la Observancia de Valladolid, alcanzando en esos tiempos su mayor importancia histórica. Reyes, nobles, obispos y artistas se acogieron a la hospitalidad de este Monasterio, del que salieron personajes importantes en la historia y la cultura de España, resaltando entre sus monjes al P.Benito Jerónimo Feijóo y ocho Obispos.

El siglo XIX trajo la agitación y el desasosiego a este tranquilo valle, pues el Monasterio se convirtió en hospital de guerra durante la invasión francesa, atendiendo simultáneamente a más de 800 heridos. La Desamortización de Mendizábal provocó que los monjes abandonaran su milenaria morada. Éstos retornaron en el año 1880, restaurando los muros del noble edificio y renovando la vida monástica hasta la actualidad.

A los monjes cuyos monasterios siguen hoy la Regla de San Benito, oportunamente adaptada a los tiempos actuales, se les conoce como monjes Benedictinos. No son una Orden propiamente dicha sino una Confederación de monasterios autónomos, agrupados a su vez en Congregaciones, que comparten una misma regla, historia y tradiciones pero salvaguardando su propia identidad y peculiaridades.

La Regla de San Benito establece un modo de vida en comunidad y Estabilidad en torno a tres grandes ejes Oración, privada y en común o litúrgica; Trabajo, manual e intelectual y Lectura, así como la tradición de la Hospitalidad para la acogida de huéspedes que desean un clima de encuentro con Dios y de peregrinos.

Anos cincuenta, arde parte do Mosteiro. E porque ardeu? Pois estaban facenco o LIQEUR BENEDICTINE, ou tamen denominados PAX, e explotou unha caldeira de destilacion formandose unha gran bola de lume que nun intre queimou o interior por ser de madeira.




Hoxe en dia vese precioso, ainda que non lles quero do conto cando teñan que cambiar os ventanales, porque mira que ten ventas iso.


O patio interior e precioso. Donde encontramos un monumento dedicado al Padre Feijoo. Feita por Francisco Asorei, e inaugurada en 1947. Monje más preclaro de la abadía por su ciencia es el P.Feijoo, gloria y honra del saber enciclopédico de su tiempo. Con sus obras Teatro Crítico Universal y Cartas Eruditas, se proponía combatir los errores del vulgo y elevar el nivel cultural de España.


La bóveda de crucería estrellada consta de cinco claves. Reciben su nervadura en apretado haz unas variadas ménsulas a modo de capitel.



Bueno sorprendidos da miña erudiccion? Vale. Ten truco pero vale a pena leer esto.
Veña un saudo pra tod@s e haber se seguimos participando nos comentarios.

miércoles, 15 de septiembre de 2010

COUSAS CURIOSAS DO CAMIÑO

Hola a tod@s. Bueno tres dias sin camiño faise xa algo raro. A verdade e que voto en falta todos eses dias e de como o pasei.
Bueno pois vamos o que vamos.

PRIMEIRA FOTO.- Que diriades que e. Un horreo ou un nicho?. Pensadeo porque non esta facil.


SEGUNDA FOTO.- Haber se sodes capaces de encontrar nas construccios arboles formando parte das mismas. A verdade que e curioso ver como se integra a natureza na construccion



FOTO TRES.- Haber aqui os mais maiores xogan con ventaxe, pero a verdade e que esto e un aparello ven antiguo. Logo... isto pa que vos parece que se usaba?. E a foto do lado sabedes de que se trata. Aqui me temo que van fallar todos maiores e novos. Pero coño pa que esta o internet?. Pois eso ala a bucear xa!!



FOTO CATRO.- En fin esta non ten secreto, pero si e orixinal, este e o peregrino mais novo que encontramos por o camiño (agas o canperegrino, do que xa falarei cando Lucia me pase as fotos) encantanlle as foto, que se lle sacaran e logo velas. A nai en chancletas non iba muy posta po camiño, pero bueno cada un ten o seu concepto de camiño.



Vale pois isto e todo por hoxe, espero as vosas respostas a todas estas preguntas e ademais que vos gusten as fotos.
Un saludo a todos e "YURI CAMIN"

sábado, 11 de septiembre de 2010

DIA SETE- LAVACOLLA-SANTIAGO

Bueno pois xa e o ultimo dia de marcha. Levantamos cedo, pero o trio puxo mal o despertador e levantaron 30 minutos antes. A maña con moita neboa, pero as ansias de chegar puideron mais que esta. Pequeno debate entre a Teresa e duas señoras, sobre como se deben levar as maletas. Chegada o monumento do peregrino e segue acompañandonos a neboa.


Xa entrando en Santiago as pequenas siguen con ganas de festa e demostran as suas habilidades para imitar a escultura


Entrada en Santiago, unha marea de xente. Cola pa esto, cola pa aquelo, pero non perdemos o bon humor que nos troixo asta aqui. O personal empeza a desperdigarse.
===SANTA MISA DO PEREGRINO===

Non sin facer a consiguiente cola, en este caso pequena, pois entramos por a porta dos peregrinos.


:) :) :) ANIVERSARIO DE BODA NO CAMIÑO(: (: (:

Dase a casualidade de que os grandes acontecimientos, o igual que os grandes desastres, desarrollanse o dia 11 de Septiembre. E o gran acontecimiento do noso Aniversario non podia ser nada mais que en unha fecha señalada.


E despois de toda a maña tan activa que levamos, un gran papeo. A saber pulpo, pimiento, costillar de ternera asado ( o churrasco de toda a vida), xarrete, tiramisú, tarta de queixo. Todo esto regado de vos viños, cervexas, auga, cafe de pota, e licores. Todo un exito a comida.


Bueno xa vedes que hoxe fixen os comentarios un pouco mais largos , porque xa estou na casa, tomei do meu propio cafe, que non encontro outro igual, mirei o nivel de azucar e estou de maravilla sin tomar a pastilliña.
Agradecer que nos foran levar e buscar a Dani, Rafa, Judith e O Gurú (Anxela)
Todo o que conforma estos dias, andar, comer, dormir, falar, relacionarse con outras personas, convirteuse en unha experiencia muy agradable, ademais de enriquecedora, tanto Espiritualmente como personalmente.
Seguro que facer o Camiño, debe ser algo que todas as personas (os cas non sei) deben facer unha vez como minimo na sua vida.
Bueno seguirei editando distintos monograficos, cruceiros, cementerios, iglesias, horreo, nicho-horreo, carballeiras, soutos, etc. Cada un deles teñen alguna historia ou anedocta que nos ocurriu.

PROXIMO ACONTECIMIENTO
SARDIÑADA KARAOKE O VIERNES DE SAN COSME
Vade facendo un sitio na vosa axenda e apuntadevos pa ir.
Posiblemente en vez de sardiñas sexan xurelos, ademais de costilla, chorizos e calquer cousa que se preste a pasar por a brasa.

Gracias a todos e un saludo. Non olvidedes os comentarios
PEÑA MARAVILLA.

viernes, 10 de septiembre de 2010

DIA SEIS ARZUA-LAVACOLLA








Hoxe fixonos un pouco de calor, pero levamolo ben. Comemos de maravilla. O churrasco estaba fenomenal.
Hoxe quedamos sin misa, estase estudiando a posibilidade de un rosario.
Bueno pois xa falta menos pa chegar, maña madrugaremos unpouco pa estar a primeira hora co Santo


QUEN ESTA DETRAS DO PEREGRINO ESCONDIDO???




Gracias por todos os comentarios

jueves, 9 de septiembre de 2010

DIA CINCO PALAS-ARZUA

O Spidi chegou cansado, e despois de unha etapa de casi 30 km. non se lle ocurre mellor cousa que deitarse co Pelegrin

POZI, sin duda que o pasa de medo, non par de rir,e cando pode aproveita pa lavarse, ainda que solo se lava por parroquias, cando lle toque as parroquias do centro vaise arrugar.

O noso espiritu avanza mais que nosoutros, pero espero que cheguemos xuntos a Santiago.

O camiño o dia de hoxe estaba cheo de pontes e logicamente rios. Esta ponte e medieval, e merecia unha foto.

DONDE ESTA RODRI??. Pois muy facil, nas suas lavores de fotografo, que ainda que pensedes que non e muy sacrificada e de alto riesgo. Igual que comentades a Pozi, seria bon que comentarades esta na que casi vou o chan



XA ESTAMOS NA PROVINCIA DA CORUÑA. E como se sinten en casa escarallanse de risa. E o unico que saben facer, rir e comer.
A autoridad xa nos deu un toque, ou formalizamos ou pa casa.


bueno esto foi todo por hoxe, agradecemos os comentarios, e esperamos mais. Ahora xa falan de ir cenar e son as 18:30, e comemos as 16:00. Son imposibles.
Esperamos os vosos animos